De eerste ervaringen

Hallo allemaal,

Na maanden van voorbereiding was het op 12 april 2016 dan toch écht zo ver: Wij zijn voor vijf maanden vertrokken naar Zuid-Oost Azië om een reis te combineren met ontwikkelingswerk. Wat voelde het spannend, vreemd, leuk en bijzonder om steeds een stapje dichter bij dit avontuur te komen. Wat begon met het regelen van een nieuw paspoort, ging al gauw verder in het vinden van een non-profit organisatie voor ontwikkelingshulp, het boeken van de eerste grote tickets, het zoeken naar onderhuurders voor ons huisje, het krijgen van alle vaccinaties (wat er nogal wat waren!), het sparen van geld, het regelen van ons Vietnam visum in Den Haag, verzekeringen regelen en ga zo maar door. Wij hadden beiden niet verwacht dat er zó veel geregel kwam kijken bij een reis van zo'n lange duur. Uiteindelijk kwam het meest vervelende onderdeel van de voorbereiding van de reis: het afscheid nemen van iedereen thuis en het afscheid van de ouders, broer Tim en vriendin Jill op schiphol. Dat zijn altijd de minst fijne momenten, maar gelukkig is onze heenreis prima verlopen en zijn de thuisblijvers inmiddels aan het wennen aan het idee dat wij er een poosje niet zullen zijn.

We kwamen na een vlucht van 11 uur aan op de luchthaven van Bangkok, waar we meteen een prettige sfeer ervoeren. De medewerkers van het vliegveld waren behulpzaam en vriendelijk en we werden meteen naar onze volgende gate gestuurd waar we via Vietnam Airlines naar Hanoi zouden gaan vliegen. Eenmaal in het volgende vliegtuig gearriveerd, konden we goed merken dat we in Azië waren: we kregen voor een vlucht van 1,5 uur een grote rijstmaaltijd geserveerd. Ondanks dat het 's ochtends vroeg 11 uur was, kwam dit eten niet slecht uit ;-).

Eenmaal in Ha noi aangekomen kon ons avontuur dan echt beginnen. We hadden een taxi service gereserveerd via ons hostel en deze stond keurig klaar voor de ingang van het vliegveld. De eerste kilometers in Hanoi waren niet zozeer bijzonder te noemen; er leek een dikke laag smog te hangen waardoor we weinig konden zien. Hetgeen we wél konden zien zag er behoorlijk armoedig en vervallen uit. Eenmaal dichterbij het centrum aangekomen begonnen we steeds meer sfeer te proeven, met name door alle scootertjes. Het stigma wat iedereen kent over Vietnamese steden klopt inderdaad als een bus: het is een gekkenhuis! Er zijn geen regels in het verkeer buiten wat stoplichten hier en daar (waar scooters zich vaak niet aan houden), iedereen toetert zich te pletter door de stad heen. In de 'old quarter' van Vietnam bevond zich ons eerste hostel. We werden zeer prettig ontvangen! Eenmaal in onze kamer gearriveerd, konden we ons absoluut nog geen voorstelling maken van het feit dat we aan de andere kant van de wereld waren. Op het moment van schrijven bevinden we ons overigens soms nog steeds in een rollercoaster en denken we: 'Zijn we hier nou echt???'

Om onze bevindingen van Ha noi samen te vatten: Om te beginnen was oversteken alleen al een ramp. Echter na drie dagen is het gewoonte geworden en moet je maar gewoon oversteken. De scooters rijden wel om je heen. Wat ook opvalt is dat het aantal keer dat er op een toeter gejankt wordt, vaker is dan het aantal stappen die een gemiddelde Vietnamees zal zetten in zijn leven. Maar ook dat is na drie dagen gewoonte, net als de hitte, luidsprekers die door de hele wijk het locale nieuws verspreiden en het feit dat glazen afwassen één keer soppen in een emmer water is en dat je op een krukje (waar wij onze baby's op laten zitten wanneer ze aan hun tekentafeltje zitten) zit wanneer je bij locals aanschuift voor een maaltijd. Wat hier overigens 24/7 door lijkt te gaan. Het mooie aan de mensen hier is dat de straten in het oude centrum barsten van de locals die eten verkopen om rond te kunnen komen, maar zich niet opdringen. Je koopt wanneer je iets wil kopen en wanneer je dit niet doet, is dat ook prima. Buiten het oude centrum wordt het wat minder vredig, maar nog steeds niet vervelend.

Ha Long Bay: Na één dag Ha noi hebben we een cruise (2 dagen en 1 nacht) geboekt door Ha Long Bay (2000 Limestone islands). Hier werden we doorheen gevaren met een groep, konden we kayakken, zwemmen en gewoon genieten onder het genot van een lekker koud biertje. Op de tweede dag gingen we aan land om een grot (Hoa Cuong Cave) te bekijken. We moesten zelf maar even testen welke fiets het deed om de berg op te fietsen ( iets wat mij sowieso al niet zo dunkt- Tim). Bofte ik even dat 7 van de 10 fietsen maar 1 trapper had of het om een andere reden niet deed. Om deze reden hebben we mooi scooter kunnen rijden, terwijl de rest aan het fietsen was :), classic Tiel. De grot zelf was ook mooi.

Op het moment van schrijven zijn we net uit de nachttrein gestapt en in Sa Pa aangekomen, bekend om zijn rijstvelden (tegen de Chinese grens aan). Toch jammer dat Tim's benen niet overeenkomen met die van de gemiddelde Aziaat, wat er voor zorgt dat 9 uur in de trein toch vrij lang is. Het geschreeuw van de locals werkt overigens ook niet mee. Nu gaan we even genieten van het berguitzicht van ons hostel, morgen een hike of een scootertocht op de planning!

Jullie horen wel weer iets van ons! Bijgevoegd een paar foto's.