Bijzonder Myanmar en de anti climax Yangon

Zo, dit waren ons de weken wel. Drie weken Myanmar bleek een hele uitdaging, gezien het een ingewikkeld land is om te reizen en er veel dingen niet waren zoals we ze voorgesteld hadden. Myanmar is voor ons een land geweest met ontzettende uitersten: gigantische rijkdom vs. armoede; ontzettend lieve, warme vs. angstaanjagend onvriendelijke mensen; prachtige, ongerepte natuur vs. leegte of industrie en uiterst schone vreugdige plaatsen vs. ranzige, vol met plastic gepropte en milieu onvriendelijke gebieden. Al met al kunnen we zeggen dat Myanmar een, zoals de titel doet vermoeden, bijzondere ervaring is geweest. Laten we bij het begin beginnen...

Yangon. De naam lijkt iets misterieus en moois te hebben, als een soort sprookachtige stad. Maar ja, wat moeten we hier van zeggen... Yangon is voor ons de meest ranzige, onvriendelijke, armoedigste en lelijkste stad die we ooit gezien hebben. In deze stad hebben we ons voor het eerst onveilig gevoeld, wat met name kwam door de hoeveelheid Indiers die hier in de stad wonen. In de stad voelden we de geschiedenis van politieke instabiliteit en snapten we waarom deze stad zoveel jaren het toneel is geweest van opstanden en het huisarrest van Aung Sang Suu Kyi. Mensen lijken ongelukkig, stralen een hoop boosheid en somberheid uit, maar doen er niets mee. Het volk durft misschien niet veel te zeggen of te doen en gaan daardoor het leven lijdzaam aan. Met het vooruitzicht dat de meest vriendelijke mensen in Myanmar zouden wonen (zoals iedereen zei), was het verblijf in Yangon het absolute tegenovergestelde. Karlijn ging, omdat Tim wat koorts had, met een zogenoemde 'circular train' (voordat we door hadden dat we ons niet prettig voelden in de stad) een 3 uur durende trein in om de stad te zien. Deze treinrit werd door de Lonely planet en meerdere blogs aangeraden als een must see. Ook zou het volkomen veilig zijn om te doen. Het eerste station was niet te vinden, alleen al omdat het station gewoon een hutje bleek te zijn waar heel makkelijk voorbij zou lopen. In het Birmees had een hotelmedewerker opgeschreven dat Karlijn een ticket voor de circular train wilde. Zo gezegd, zo gedaan. In de trein keek iedereen Karlijn aan, wat niet zo erg is, ware het dat ze nogal onvriendelijk keken. Karlijn besloot het te negeren en in de trein te blijven, maar toch was het ongemakkelijk. Wat nog ongemakkelijker was, was het uitzicht vanaf de trein; mensen die in een vuilnisbelt van plastic leefden pal naast gigantische villa's, kinderen langs het spoor, mensen die letterlijk alleen een klein hutje hadden om in te leven en ga zo maar door. Karlijn was blij toen ze weer terug in het hotel was. In Yangon hebben we verder beiden een kappersbeurt gehad (die van super kwaliteit was!), hebben we drie keer in dezelfde tent gegeten omdat er niet veel was waar we ons aan durfden te wagen (na bijna 4 maanden Aziatische landen gehad te hebben!). Je kunt je voorstellen dat we opgelucht waren toen we de stad konden verlaten. In de taxi naar het busstation (waar we onze deuren op slot deden i.v.m. boos kijkende figuren rondom de auto) besloten we zelfs dat als de rest van Myanmar hetzelfde zou verlopen, we ons ticket eerder terug zouden boeken...

We namen de bus naar Mandalay (spreek uit als Mandalee) in het Noorden. Ook deze stadsnaam heeft een mooie klank, die zijn naam gelukkig wel eer heeft aan gedaan. Na een local busrit waar wij de enige Westerlingen waren kwamen we 's ochtends vroeg aan in de stad. We werden door een hele vriendelijke jongen geholpen aan een taxi. De taxi chauffeur bracht ons netjes naar ons hotel; wat achteraf de hemel op aarde bleek te zijn. We werden door de hele hotel staff ontvangen bij de voordeur, kregen een welkomstdrankje en alles werd voor ons gedragen. In al onze low budget hostels in voorgaande landen was hier natuurlijk geen sprake van. Wij waren dus heel blij. In Mandalay hebben we de 'Mandalay Hill' beklommen, een trap van 1729 treden, waarbij je uit komt bij een monastry waar je de zonsondergang kunt bekijken. Dit was een super ervaring! Niet alleen het beklimmen van de treden waarbij je steeds door allerlei local 'dorpjes' kwam met honderden honden die rustig lagen te slapen, maar ook de top was geweldig. Het uitzicht was verbluffend; veel groen, bergen en een uitzicht op de stad. Toen de zonsondergang begon raakten we in gesprek met een groep jongeren en monnikken uit de buurt. We spraken met hen over Myanmar, de overheid, de veranderingen van de afgelopen jaren en de manier waarop het land tegen toerisme aan kijkt. We vertelden onze ervaringen met Yangon en de Myanmarezen beaamden dat Yangon inderdaad geen prettige stad is. Nou, wisten wij ook weer dat het niet aan ons lag! De mensen waren ontzettend vriendelijk en toonden veel interesse in ons. Ons idee over Myanmar werd gelukkig bijgesteld door deze ervaringen in Mandalay!

We besloten de natuur in te gaan als volgende onderdeel van de trip. We reisden af naar Hsipaw (spreek uit als Sibawh), ten noordoosten van Mandalay, een goede plek om te hiken in de bergen. Dit was overigens ook het meest uiterste gedeelte van waar je als toerist mag komen; verder noordoostelijk vinden er zaken plaats waar we nu nog steeds niet de vinger op hebben kunnen leggen. Anyway, we verbleven in een schattig hotel zonder airco en Westerse WC's. Nou hebben we al vaak zat onderweg onze behoeftes boven een gat gedaan, als je dit 2/3 dagen achter elkaar moet doen is dit niet altijd even prettig... We gingen op een 2-daagse hike met onze tourgide van 17(!) jaar. Hij wist gelukkig erg veel en kwam zelf uit de omgeving. De 1e dag was mooi maar zwaar; prachtige omgeving, ongerept en echt lokaal, alleen volledig valsplat omhoog. Karlijn voelde zich niet lekker aan het begin van de dag wat gedurende de wandeltocht meer en meer verergerde, met als resultaat dat zij de laatste paar kilometer niet meer verder wilde en uiteindelijk met een vader en dochter op een scooter de laatste 3 kilometer omhoog werd gereden. Boven op de berg was een dorpje waar we zouden overnachten, bij een familie thuis. Tim ging stoer door met onze tourgide en kwam 1,5 uur later helemaal kapot aan in het dorpje. We kregen heeerlijk Birmees eten (zoals aardappelcurry's, tealeafsalads, tomatensalades en nog meer lekkers) en genoten van de omgeving. We sliepen bij de oma (zo rond de 80 jaar) en wat kleinkinderen op zolder. Het was heel idyllisch en we hebben hier super geslapen! De volgende dag gingen we een andere route doen richting een waterval, die absoluut de moeite waard was! Onderweg kwamen we geregeld buffels en koeien tegen, die opeens midden op de weg stonden. Al met al, een toffe ervaring!

Na Hsipaw vertrokken we, met een trein die over een 300 meter hoge brug reed (whaaaah), naar Bagan, het wereldberoemde gebied van tempels wat een van de redenen is dat Myanmar zo in trek is bij toeristen. Misschien denk je, alweer tempels?!, dit dachten wij ook! Dit bleek echter zo'n unieke mooie plek te zijn, dat we het mooier, authentieker en meer bijzonder vonden dan bijvoorbeeld Angkor Wat in Cambodja. We hadden dit niet willen missen. De sfeer in Bagan was zo relaxt, de mensen waren uiterst vriendelijk, de stad draagt bij aan het milieu door vooral elektrische scooters te verhuren aan toeristen en er was bijna niemand!! Het rijden op zo'n e-bike was erg fijn, alleen al gezien er geen geluid uit komt en je op de scooter dus gewoon gesprekken kunt voeren. Daarnaast gaf het een hele kick dat je op zo'n scooter op plekken komt waar je lopend niet zou komen, en waar je dus ook geen enkele andere toerist tegen komt. We hebben in Bagan een zonsondergang gedaan en een zonsopkomst, waarbij we bij de zonsopkomst om 5 uur 's nachts vertrokken vanaf ons hotel en in het donker richting een van de hoogste tempels reden. Dit gaf een hele bijzondere ervaring! Je was vrij om elke tempel die begaanbaar was te beklimmen en wij hadden al een hele mooie gespot waar we op zouden gaan. We waren niet de enige, meer mensen zaten klaar met een camera om een zo mooi mogelijke foto (of filmpje) te maken. Bagan was inderdaad een niet te missen ervaring in Myanmar!

Vervolgens besloten we naar het Inle lake te gaan, waar we in eerste instantie niet naartoe zouden gaan omdat het een beetje uit de richting was. Het Inle lake is het grootste meer van Myanmar, wat bekend staat om vissersdorpjes, mannen die roeien met hun been op een stok en de mooie omgeving (bergen). Toen we arriveerden in het gebied moesten we beiden 10 dollar betalen om 'binnen' te komen (wat locals natuurlijk niet hoefden). Ken je die mop nog over Tim en Karlijn die naar het Inle lake gingen? Nou, die gingen niet. Over het Inle lake kunnen we dus kort zijn: daar zijn we niet geweest! Het bleek super omslachtig te zijn om echt op het meer te komen. We hadden fietsen gehuurd om 'een klein rondje meer' te doen, maar waar we ook kwamen, het meer was niet te zien. Je kon betalen om het meer op te gaan, maar daar hadden we eerlijk gezegd niet zo'n zin in. We hebben verschillende wateren gezien tijdens de reis en zo geweldig als iedereen (en wederom Lonely Planet) zegt dat het Inle zou moeten zijn, zo'n domper vonden wij het. Daarnaast was er geen wifi in het hotel, niet veel te doen in de omgeving en waren de mensen ook niet zo aardig. Dahag Inle!

Op naar het strand (Westkust), naar de plaats Ngwe Saung! Dit was een kustplaats die nog helemaal niet toeristisch zou zijn en prachtige witte palmboomstranden zou hebben. Om vanuit het Inle meer naar de kust te komen, moesten we via Yangon naar de kustplaats. De reis die zou volgen werd EEN groot fiasco. We zijn in totaal vier keer opgelicht en hebben 26 uur over de route gedaan die 'maar' 823 kilometer en 13 uur zou moeten duren. Ook waren we weer in Yangon, waar we ons meteen weer zo onveilig en naar voelden. Het opgelicht worden droeg daar natuurlijk aan bij. Tijdens de reis reed de bus regelmatig door totaal blank gelopen straten omdat er zoveel regen gevallen was. Dit gaf ons niet echt een safe gevoel in de bus. Tijdens de busrit werden we vervolgens plotseling in de middle of nowhere uit de bus gedropt, waardoor bij ons de paniek toch wel enigszins begon op te spelen, want: wat moesten we doen?! Wederom keken mensen ons hier erg boos aan: zou dat iets uit het Zuiden van Myanmar zijn? Wij dachten altijd dat hoe meer Zuidelijk je komt, hoe gezelliger het wordt ;). Gelukkig was er een mevrouw die enigszins Engels sprak en ons wilde helpen. We moesten blijkbaar naar een ander busstation om verder te kunnen. Eenmaal bij dat busstation, kwamen we bij een volledig onder gelopen stad. De rivier was overgelopen, zo hoorden we later van een local. Pff, wat een zooi zagen we daar. Uiteindelijk kwamen we aan bij ons hotel aan het strand waar ge-lu-kkig een heel vriendelijk stel de eigenaren van waren. We werden hartelijk ontvangen en zagen dat er andere backpackers waren; we zijn nog nooit zo blij geweest dat we andere Westerlingen zagen.
Het strand bleek vies te zijn (vol met kokosnoten, plastic en andere zooi) en gezien het laagseizoen was, waren de hotels die er al waren, gesloten of aan het renoveren, met als resultaat dat er geen strandbedje te vinden was. Helaas, maar dat krijg je als je in notabene Myanmar op zoek gaat naar een NIET toeristische plek. Dit was gewoon niet zo slim :)

Zo, en toen zat onze Myanmar trip er bijna op. Wat een belevenissen, wat een indrukken, zowel zeer positief als zeer negatief. Al met al was het land totaal anders dan we verwacht hadden, in veel opzichten. We hebben de meest ernstige armoede gezien, wat ons niet in de koude kleren is gaan zitten. Na Laos en Cambodja dachten we al hele heftige armoede gezien te hebben, maar het kon dus nog een flinke tik erger. We hadden deze ervaring desondanks niet willen missen, want ook dit hoort toch echt bij deze landen, echter was 3 weken in totaliteit te lang. Het is zo'n ongeregeld land waarin je echt back to basic moet gaan en continu moet schakelen omdat het land niet goed voorbereidt is op toerisme. Enerzijds is dit natuurlijk positief, want maakt toerisme een land daadwerkelijk beter, kun je je afvragen. Anderszijds krijgen de hardwerkende mensen in het land geen eerlijke kans, waardoor een overgroot deel van de bevolking straatarm blijft. Toerisme zorgt toch nog voor net wat meer kansen op een beter leven. Wij zijn momenteel nog een beetje aan het bijkomen van alle indrukken in Myanmar, wat voor ons dus by far het land is met de meeste verbazingen.

Zo, dit was weer even een uitgebreide post, maar dat kan ook niet anders na drie weken Myanmar/Birma :)

Tot de volgende, waar we over onze Maleisische ervaringen zullen vertellen!

Liefs!