Twee weken in Laos

Laos...

De tijd vliegt voorbij; momenteel bevinden we ons al enkele dagen in Cambodja, wat inhoudt dat onze twee weken in Laos alweer verleden tijd zijn! We hebben een mooie, bijzondere twee weken gehad die we weer wat zullen toelichten voor de lezers :-)

Van Vietnam naar Laos over land
Het begon bij de rit met de bus van Hué (Vietnam), via de grenswacht Lao Bao, naar Savannakhet, gelegen in Centraal Laos. We vonden het best spannend om per bus de grens over te gaan, omdat we allerlei verhalen gehoord hadden over de corruptie van de Laotiaanse overheid en dus ook grenspost. Onze backpacks hadden we voor de zekerheid met onze protectbags vergrendeld, voor het geval dát er ergens drugs in gestopt zou worden. De bus zat, wederom, vol met locals die gretig kletsend en smakkend (smakken betekent dat je het lekker vindt in Azië) om ons heen zaten. Eenmaal bij de grens werden we afgedropt, zonder verdere instructies. Er waren verschillende gebouwtjes met dito teksten er op; geen van de gebouwen gaf ons een duidelijk signaal waar we naartoe moesten. Eenmaal in een rij bij een loket om ons paspoort ‘af’ te laten stempelen voor Vietnam, drongen allerlei Aziaten voor, blijkbaar ook een gewoonte die hier normaal bevonden wordt. Gelukkig waren we met enkele andere Westerlingen (waaronder Dee, een super leuke meid uit Spanje, met wie we vanaf die dag een week zouden optrekken), zodat we samen konden overleggen waar we heen moesten voor een visum voor Laos. Na ongeveer één uur van veranderen van rij, wachten op de ambtenaren, formulieren invullen en foto’s afgeven, hadden we eindelijk ons visum gestampt in ons paspoort. We betaalden 40 US dollar, een bedrag wat blijkbaar ook elke dag verandert... Toen we op zoek gingen naar onze bus, bleek deze verdwenen. Gelukkig had Karlijn hier iets over gelezen op internet; zonder iets te melden rijdt de bus 1 kilometer verder, zodat jongens met scooters geld kunnen verdienen om toeristen weer naar de bus te rijden. We besloten met deze kennis op zak, te lopen en naar de bus te zoeken. Daar eenmaal aangekomen, bleek dat alle Vietnamezen lekker hadden zitten lunchen, maar dat daar door onze visumaanvraag, er geen tijd meer was om onze hongerige magen te vullen. Helaas.
De eerste indrukken van Laos waren absoluut anders dan die in Vietnam: er was langs de kant van de weg veel armoede te zien; kinderen die half gekleed over straat liepen, kleine hutjes op houten palen waar hele gezinnen onder zaten, magere koeien, droogte en ook erg veel ‘niks’. Bij een van de stops bij een winkeltje in Laos was er geen water meer beschikbaar, iets wat we in Vietnam niet zouden tegen komen. Hoe dichter we bij Savannakhet in de buurt kwamen, hoe groter sommige huizen werden. Sommige kasten van huizen bleken overheidsgebouwen te zijn.

Eenmaal in Savannakhet gearriveerd (aan de Thaise grens, gescheiden door de Mekong rivier) kwamen we bij een geweldig hostel aan dat gerund werd door twee Laotiaanse zussen. We sliepen in bungalows, wat een prettig idee was na zoveel dorms in Vietnam waar we steeds met anderen sliepen. Savannakhet zelf was niet veel bijzonders op een tempel en wat heerlijke restaurants na, maar het verblijf in het hostel en de gezelligheid met Dee maakten het een leuke start van de Laos trip. Na een paar dagen besloten we naar Vang Vieng te gaan, een noordelijke plaats waar veel backpackers komen en waar veel natuur te ontdekken valt. Samen met Dee pakten we een nachtbus (met zijn drieën op een bed in een bus, heerlijk!), wat een ontzettende slingerbus bleek te zijn! In Vang Vieng hebben we dezelfde dag van aankomst fietsen gehuurd en zijn we naar de zogeheten ‘blue lagoon’ gegaan; een natuurwonder midden tussen grotten en limestones. Hier hebben we heerlijk gezwommen en gechilled. We kwamen mensen uit Canada tegen die we de eerste dagen in Vietnam hadden leren kennen; de wereld is zo groot nog niet.. In Savannakhet heeft Karlijn ‘laab’ geprobeerd, het landelijke gerecht van Laos. Dit was werkelijk waar zo ontzettend onsmakelijk, dat zelfs Tim het niet wilde proberen, en dat zegt genoeg! Daarnaast hebben we in Vang Vieng ‘getubed’, waarbij je in een plastic band een grot in gaat en hebben we gekanoëd door een prachtige omgeving. Vang Vieng bleek een behoorlijk party walhalla te zijn, waardoor we al snel het verlangen kregen om ergens anders heen te gaan. Na afscheid genomen te hebben van Dee, die verder naar het Noorden ging (waar wij helaas de tijd niet voor hadden), zijn wij naar Vientiane gegaan, de hoofdstad van Laos.

Vientiane bleek een mooie, welvarend ogende stad te zijn die wederom door de Mekong van Thailand wordt gescheiden. In Vientiane was voor het eerst sinds onze reis de invloed van de Fransen goed te zien. Er waren veel bistro’s, restaurants serveerden croissants en rode wijn en er was een soort Arc de Triomphe met een aansluitende laan die op de Champs-Élyssées leek. Dit gebouw hebben we beklommen, waardoor we een mooi uitzicht over Vientiane hadden. Ook zijn we naar het belangrijkste religieuze gebouw van Laos geweest: de ‘gouden’ tempel ‘Pha That Luang’. Dit gebouw was kleiner dan we verwacht hadden, maar desalniettemin mooi om te zien. Ook zijn we naar het COPE Visitorscenter geweest, een rehabilitatiecentrum voor personen die verwond zijn geraakt door bommen (gedropt door de USA ten tijde van de Vietnam oorlog) en een aansluitend museum. Hetgeen we in het museum gezien hebben is ons nog dagen bijgebleven. Het was schrijnend om te zien hoe Laos, officieel neutraal tijdens de Vietnam oorlog, het meest gebombardeerde land ter wereld is geworden. Om een indruk te geven hoeveel bommen er gevallen zijn: letterlijk 9 jaar lang zijn er elke 8 minuten clusterbommen gedropt (meer dan in de gehele WO II). Veel van deze bommen zijn niet afgegaan, wat Laos tot een gevaarlijk land maakt en onaantrekkelijk voor landbouw en bedrijven. Om deze reden staat de economie van Laos nagenoeg stil. Er zijn zo veel bommen die nog in de grond liggen, dat het ongeveer nog 100 jaar zal duren voordat alles verwijderd kan worden. Gelukkig is er hulp vanuit allerlei landen om Laos schoon en veilig te maken.

Na Vientiane zijn we naar Thakhek gegaan, wat in de richting van het Zuiden van Laos ligt. Hier hebben wij opnieuw iemand leren kennen, Sabine uit Amsterdam! Het was heerlijk om weer even lekker Nederlands te praten. Samen met Sabine hebben wij een 3-daagse scooterloop gemaakt van ongeveer 600 kilometer. Dit was een geweldige ervaring, gezien we op plekken kwamen waar geen toeristen waren en waar je met de bus niet zomaar komt. We logeerden de eerste nacht aan de rand van het oerwoud, behoorlijk primitief maar erg gezellig. Ook hebben we een enorme grot van 7 km gedaan, de ‘Konglor Cave’. Volgens velen de mooiste grot van Laos. Het was een spannende ervaring; we werden in het begin zomaar ergens, midden in een pikdonkere grot, afgezet en moesten ergens heen lopen waar we bijna niks zagen. Eventjes dachten we dat onze gids ons gewoon achterliet en er zelf vandoor ging, maar dit was gelukkig niet het geval. Vervolgens moesten we regelmatig het de kano uit om de boot te duwen. Na twee dagen zijn we teruggekeerd naar Thakhek, we waren behoorlijk klaar met het continu scooter rijden! Vervolgens zijn we de reis vervolgd naar het uiterste Zuidelijke punt van Laos: de 4000 islands.

4000 islands staat voor de kleine eilandjes die in een uitsplitsing van de Mekong rivier ontstaan en waar kleine oerwoudjes op groeien. Een aantal eilanden zijn groot en daardoor een grote trekpleister voor toeristen geworden. Wij zaten op het eiland Don Khone, een middelgroot eiland. Op het eiland hebben we een prachtige waterval bezocht en eventjes kunnen zwemmen aan de rand van de rotsen. Het eiland was een typisch geval van kokosnoten, palmbomen, hangmatten en luiheid. De temperatuur steeg er echter zó hoog, dat we soms niet wisten waar we het zoeken moesten. Ook waren er veel insecten doordat we zo dicht bij de rivier zaten, de gekko’s kwaakten continu om je heen en de vliegen moest je van je afslaan. Na een paar ontspannen eilanddagen, zijn de we de grens met Cambodja over gegaan, maar daarover de volgende keer meer!!

Wat vonden we nou eigenlijk van Laos en van onze trip tot nu toe? Het viel ons erg op dat de mensen in Laos veel rustiger en vriendelijker zijn dan in Vietnam. De muziek was er heel lieflijk en rustig, een beetje zoals Céline Dion of Toni Braxton van vroeger :-p. We moesten er vaak ook wel om lachen; het lijkt of ze in Laos muziek (en cabaret) maken zoals ze dat bij ons 15 jaar geleden deden (á la André van Duijn en Ron Brandsteder of zoiets). De Laotianen zijn nieuwsgierig naar Westerlingen en proberen je niet continu op te lichten, zoals wij wel ervaren hebben in Vietnam. In de steden zagen we letterlijk OVERAL Toyota Hilluxen rijden, wat vreemd afstak tussen de armoede die duidelijk zichtbaar was. Een groot verschil tussen arm en rijk dus... De mensen spraken minder goed Engels dan in Vietnam, wat communiceren soms erg lastig maakte. Ook leek het erop dat de mensen in Laos geen hond eten, maar wel kikkers op stokjes (waar zelfs Tim geen trek in had!). Laos is het minst drukke land in heel Azië, wat goed te merken was en wat wij prettig vonden. Over het algemeen vermaken we ons prima en zijn onderhand gewend geraakt aan het leven uit een rugzak. We missen de luxe niet, alleen soms wel de standaard dingen zoals een Nederlandse boterham, de Albert Heijn waar je alles kunt vinden wat je zoekt, de Nederlandse temperaturen en natuurlijk ook vrienden en familie! De mensen die je ontmoet maken ook veel goed. De sfeer is bijna altijd relaxed en veel mensen hebben een soortgelijke mindset. Verder vliegt de tijd en moeten we ons soms nog steeds realiseren dat we in Azië zijn, ondanks dat we ook snel gewend raken aan de culturen hier. Kortom: een ervaring die we nu al niet hadden willen missen!!!

Tot de volgende maar weer!

P.S. Niet alle foto's kunnen bij deze update toegevoegd worden; mocht je alle foto's willen zien kan dat door links bij foto's te kijken :-)!

Liefs, Tim en Karlijn